DÜŞLERİMDEN İNCİLER

Karşımda kocaman bir Yağız duruyor oysaki Şubat 2009 da dünyamıza teşrif etmişti Yağız paşa . İlk günler çok sakin geçti , hafif kusmaları dışında sanki bir melek di benim melek oğlum.Bir gün ağlama nöbeti ile birlikte rüyadan uyandık ve bir bebeğimiz olduğunu farkettik. Evet karşımızda sevimli mi sevimli , tatlı mı tatlı bir afacan vardı ve bu afacan Kolik di. Elimizde , çantamızda saç kurutma makinası ile ayları kovaladık.Zaman dediğin su gibi akıp gidiyor.Göbeği düşüyor , kırkı çıkıyor , hareket etmeye başlıyor , emekleme çabaları , ek gıdalar , dişler , ilk adımlar derken , ilk yaş günü gelip çatıyor.Yazarken ne kolay , oysaki bunları yaşarken o kadar zorlandık ki anlatamam ; ilk annelik , babalık tecrübesi ile elimiz ayağımıza dolaştı ; kah ağladık kah güldük ama pes etmedik.
Bebekliğini özlüyoruz dersek şimdi ki haline haksızlık etmemişiz oluruz inşallah.Ama şimdi herşeyden daha tatlı .Bıcırık , öğrenmeye meraklı , taklitçi , azıcık nazlı , kapı gıcırtısına oynayan sevimli bir kuzucuk ...aslında doğruyu söylemem gerekirse en güzel çağları başladı.Bu güzel günlerin , tadına varmadan çabucak bitmesinden korkuyorum ,en çok...
Zamanı durdurma şansımız olsaydı eğer , eminim ki tamda bu zamanda durdururdum zamanı.
( Bu arada yazmaya yazmaya paslanmışım , günlük sayesinde egzersizler yapmış olacağım.)

Artık adım adım bebeğimin en güzel halini paylaşacağım, yaşadıklarımız sonsuzda bir yerlerde kayıtlı olacak ve her anımsamak istediğimde elimin altında bu cevher olacak...
hayat paylaştıkça daha güzel ...