DÜŞLERİMDEN İNCİLER

Hangimiz gerçek anlam da "hayır " demeyi başarıyoruz , acaba ? Hadi biz başardık "hayır " demeyi peki ya karşımızdaki ne dediğimizi anlıyor mu ? Hangisini önce öğrenmeliyiz toplum olarak karar veremedim...
Kendimiz istemediğimiz bir şeyi yapmaya zorlandığımız halde aynı sıkıntıyı bir başkasına da hiç çekinmeden yapıyoruz." hayır " mı dedi , asla pes etmiyoruz.Kendi fikrimizi kabul edene kadar uğraşıyoruz yada kabul etmedi mi o zaman devreye hakeretleri , aşağılamaları veya çeşitli atasözlerini sokuyoruz..
Kendimden örnek verecek olursam kuru fasulye sevmediğim için yıllarca " eşek hoşaftan ne anlar " atasözüne maruz kaldım.Kuru fasulyenin dünyanın en vazgeçilmez ve en lezzetli gıdası olduğu saptanmıştır.Araştırmayı kimler yapmış ve dünya nüfusunun kaçta kaçı bu araştırmaya katılmıştır acaba ? Sonuca gelecek olursa eğer karar verildikten sonra , sevmeyenler eşek sevenler de damak tadı muhteşem olanlar mı oluyor ?
Velhasıl kelam enteresan bir toplumuz ...
İstemesek de arkadaşımızla alış verişe gideriz, film izleriz hatta zorla sigara denemeye çalışırız.Oysa "hayır " demeyi bilseydik lise yıllarında sigaraya alışmazdık.Ciğerlerimiz hep oksijenle dostluk ederdi.Ama kötü polis olan arkadaşlar "evet" leri ile bir kere esir almıştır "hayır " diyemeyen gençliği...
Uyuşturucu da aynı sıkıntının özünde saklı aslında.Hep eğlenceli arkadaşlar ararız kendimize yada farklı kişilikler.Ortam adamı diyebileceğimiz kişiler vardır , onlarla arkadaşlık yapılırsa popülerlik artacağı yönünde bir izlenim vardır yada onlar sayesinde özel olma duygusu.Sonra bir bakarsınız ki ortam adamı şahsiyet uyarıcılar veya uyuşturucu kullanıyor.Onunla gidilen partilerde bir kaç seferden sonra "hayır " demeyi bilmeyen kurban da başlar kullanmaya..Aslına bakaranız yaptığı şeyin yanlışlığının farkındadır ama "hayır " diyemediği için veya dışlanmak istemediğinden pisliğe bulaşmaya başlamıştır..
Ne kadar acıdır ki "hayır " diyebilmek de bir erdemdir.Bir diğer erdem ise kendimize söylenen " hayır " ı kabul etmek...
Ben de yapıyorum aynı yanlışı özellikle eşime karşı.Saolsun her dediğimi yapıyor . Kırk yılda bir "hayır " dediğinde kabul edemiyorum.Israrla dediğimi yaptırmaya çalışıyorum."Evet " diyene kadar uğraştığım zamanlar oluyor..Sonrasında anlıyorum ki aslında yorgun olduğu için bana " hayır " demişti.Bunu anlamak için hırsımdan vazgeçip azıcık düşünmem yetiyor..Aynı sıkıntı Yağız içinde geçerli.Benim nasıl ki damak zevkim varsa Yağız'ın da bir damak zevki var.Zorlamanın anlamı yok "hayır " diyorsa sevmediği içindir..Mesela dolmayı hiç sevmiyor " anni dolma ilrenç " diyebilecek kadar da nefret ediyor o tattan.Bunu da kabul etmek bir erdem galiba...Ufacık gibi görünüyor ama eminim ki bir çok anne vardır " küçücük çocuğun damak zevki mi olur, yemesin diye söylüyordur, tıkıştır ağzına , boşver " diyen...
Empatiyi ne küçüklere uyguluyoruz ne de büyüklere...Hatta empatinin ne olduğunu gerçek anlamda bilmiyoruz..
Üstün Dökmen ne güzel anlatmış , söze ne hacet onu dinlesek bir nebze de olsa çözüm olur mu acaba ?