DÜŞLERİMDEN İNCİLER

Yaren " yine yakalandık Yağız oğlana " bakışı atarken böyle poz verdi. Minik Yaren büyürken başına ekşiyen bir abisi var. Bazen Yağız'a diyorum " biliyor musun, sen büyürken seni böyle sıkıştıran sevimli biri yoktu " hemen moda  giriyor " biliyorum tabi ki, Yaren çok şanslı " diyor. Öz güvenine hayranım da içimden " acaba şanslı mı " dediğim de oluyor.
Yağız oğlum için Yaren, bazen yük bazen annesini çalan kardeş, bazen de arkadaşlarına hava attığı "canım kardeşim" oluyor. Okulda ki arkadaşlarına göğsünü gere gere " bu fıstık benim kardeşim " diyor. Eve geliyoruz " ben bu hayattan bıktım, zaten artık hiç özel değilim " diyor.

İlk zamanlar  kurduğu cümleler kalbimi acıtıyordu. Ona vakit ayıramadığım için kendimi suçluyordum ve içten içten kendime yükleniyordum. Bu durum devam ettikçe depresyona girmeye başladım. Yağız'ın cümleleri daha da ağır olmaya başladı. Cümleler ağırlaştıkça benim gerginliğim de arttı ve bir  girdabın içine girdim. Lohusalık ve Yağız'dan kaynaklı depresyon birleşince kaygı eşiğim yükseldi ve kendimi bir uzmanın karşısında ağlarken buldum. İyi ki ihmal etmeden psikoloğa gitmişim. #lohusadepresyonu denen şey cidden zormuş. Yağız oğlanın doğumunda  böyle bir şey  yaşamamıştım. Ne yazık ki Yaren  dünyaya geldiğinde yaşadım. Çözümü varmış çok şükür. Her iki durumdan kaynaklı sıkıntılarım geride kaldı. Yağız'ı takmamam gerektiğini , ona zaman ayırdıkça bu cümleleri kurmaktan vazgeçeceğini anladım. Daha anladığım çok şey oldu. En başta her işin başının sağlık olduğunu ve kafaya tokadan başka hiç bir şey takmamam gerektiğini öğrendim. İnsanın yaşı kaç olursa olsun her yaşta öğrenilecek şey varmış bu da diğer çıkarımım oldu. Yaren'in doğumu bize bir çok şey kattı. Varlığıyla dünyamızı aydınlatırken , bize kattıklarıyla da hayat dersleri aldık. Artık dört kişilik aileyiz ve olumlu yönde gelişmeler katediyoruz. Gelecek güzel günler bizimle olacak , bunu hissetmesi çok güzel duyguymuş, şükürler olsun hissettirene...