DÜŞLERİMDEN İNCİLER

işte indim Hereke'nin muhteşem sahiline...Anneme el sallıyorum , ama o beni endişe ile izliyor

Hereke'de güzel bir haftasonu...

Arada kaçamak yaptığımız şirin bir balık restaurantdayız.Yağız oğlan çok mutlu .Masadaki en ufak misafir olduğundan dolayı , üzerinde yoğunlaşan ilgiden oldukça keyif alıyor ,şımardığı açıkca görülüyordu.Sandalyesinin kemerini çözdüğüm için sevinçten uçuyor galiba...Ayakları yere bastığı andan itibaren bizim de telaşımız başlamıştı,çünkü Yağız ı tutmak ne mümkün , keşfedilecek o kadar güzel yerler ve objeler vardı ki ... Durur mu hiç Yağız oğlan ?

Babası ile sahilde otururken hop oturup hop kalktım.Her ne kadar da yanında babasıda olsa içim huzursuzdu; sanki biranda babasının elini bırakıp suya düşecek kaygısı ile yerimde duramadım.Tabiki yaptığım müdahaleler ile eşimi çıldırtmayı başardım.Sonuçta ben annesi isem oda babası yani ben ne kadar endişeleniyorsam babasıda o kadar endişeleniyor ; ben ne kadar koruyucuysam babasıda o kadar koruyucudur.Mantıkda bu böyle ama anne yüreğinin sistematiği farklı çalışıyor.Laf aramızda anne olunca mantık devre dışı kalıyor.mantığın çalışma klavuzu değişiyor.Aşırı endişeli , aşırı korumacılık , en iyi annesi bilir , en iyi annesi düşünür , en iyi annesi besler ve bu en ler annesi yapar doğrultusunda devam ediyor.Doğruluk payı var ama unutulmaması gerken bir şey var oda babanında aynı duyguları yaşadığı...Galiba ben bunu anlamakda zorlanıyorum, kabul ediyorum ama kriz anı olduğunda mantık yine anne mantığı olarak çalışmaya başlıyor.Annelik tarifi olmayan bir duygu fırtınası bence... Bende bu duygular içerisinde sahilde oturan oğlumu izliyordum.Yağız duygularımdan habersiz , pazar günün keyfini annesine gülücekler ataraktan yaşıyor.O kadar keyifliydi ki neyseki babası sayesinde özgürce koşabildi , sahilde oturdu , parkda eğlendi ve büyükşehirin binalara sıkışmışlığından bir nebzede olsa kurtuldu.Çocuk olmanın en güzel yanı bu olsa gerek...Mutluluk küçük şeylerin ardından saklı ve buna çocuk kalbi kolayca sahip olabiliyor.