LÖSEMİLİ ÇOCUKLAR İÇİN KENT PROJESİ






















Hepsi pırıl pırıl , hepsi ana kuzusu .Onların iyi bir bakıma ve gelişmiş bir hastaneye ihtiyaçları var.En kısa zamanda sağlıklarına kavuşup güle oynaya evlerine dönmeleri için belki de bizim kapılarını çalmamızı bekliyorlar.Geç kalmış değiliz o kapıyı çalmak için.Umutla bekleyen anaların kuzuları var kapıların ardında.
Alışmışız tüketmeye , doyumsuzluğa ve sürekli harcamaya.Bu kadar kendimiz için çabalarken " başkaları için ne yaptık ? " diye düşünmekten kendimi alamıyorum.Elle tutulur bir kayda ulaşamadım.Tabiki ufak tefek yaptığım iyilikler var ama hiç birisi bir canı kurtaya , bir masumu annesine kavuşturmaya yetecek kadar büyük değildi.Peki ya sizinkiler ? Bu soruyu sormak belki de benim haddime düşen bir şey değildir.Ama yinede affınıza sığınarak soruyorum.Gerçek anlamda ne yaptınız ve ya ne yaptık ? Allah korusun o hastanede umutla ilik bekleyen bizler de olabilirdik.O yatakta yatan , hastanede ameliyat günü için sıra bekleyen ailemizden biri olabilirdi.Olmayacağı anlamıda gelmiyor ( allah korusun ) Yeniyıla günler hatta saatler varken ve hatta her türlü dilek dilemişken , bir dilek hakkımızı da onlara ayıralım.Belki de Aziz Valentino ( simge amaçlı kullandım bu Aziz i ) bu yıl onlar için hediye toplar.Umutla bakan gözlerinde parlayan bir ışık olur o minicik hediyeler.Bizlerde yatağımızda huzurla uyuruz bir faydamız oldu diye.Belli mi olur gerçektende gözle görülür elle tutulur bir faydaya imza atarız bu minik paylaşımlarla...
Hemşire olan bir arkadaşım anlatmıştı.Çalıştığı bölümü değiştirmeye çalışıyordu ve uzman yardımı alıyordı , psikolojik durumu için.Tahmin ettiğiniz gibi kanserli hastaların hemşiresiydi arkadaşım.Aynen aktarmak istiyorum sizlere , onun sözlerini " hastalık teşhisi konduktan sonra neredeyse her günümüz beraber geçiyor , direnme sürecinde , umutsuzluk sürecinde , bekleme sürecinde hep omuz omuza beraberim o hastalarla. Aylarca hatta bazen yıllarca gelirler giderler kliniğe , uzun süreli misafirimiz olurlar hastanede.Herşeyi paylaşırız kısacası , bazen uygun donör bulunduğunda onlarla birlikte dans ederiz , sevinç çığlıkları atarız.Ama o bekleme sürcinde bizde onlarla birlikte eririz.O kadar alışıyorum ki onlara ailemden biri haline geliyorlar zamanla.Sapa sağlam uğurluyorum hastaneden , hatta arada ziyaretime geliyorlar , iyileştim diye , saçlarım uzadı diye.Sonra ansızın öksürük , grip ile geliyorlar ve kaybediyoruz onları.Bir hafta önce iyileştim diye umutla ziyarete gelen hastam bir anda veda ediveriyor.Bunu yaşamaya gücüm kalmadı artık " .İşte böyle feryat ediyordu arkadaşım.
" Yeterli imkanlar olsa çoğu daha çabuk iyileşebilir" diye de ekliyordu.
Son olarak en yakın aile dostumuzun torunu lösemi olmuştu.Annesinin sözlerini hiç unutamıyorum " keşke mesleğim olmasaydı , keşke öğretmen olmasaydım ,hiç bir şeyim olmasaydı ama Berke sağlıklı olsaydı " Bir anne evladının sağlığından başka ne ister ? Cevabı belli hiç bir şey, sadece SAĞLIK..
Lösev in başlattığı Kent Projesine bir katkıda siz bulunmak istemez misiniz ?destek olun!

Lütfen siz de buraya tıklayıp destek olun!





k olun!

4 yorum:

  1. Çok ama çok zor bir durum Allah hepsinin yardımcısı olsun.Bizim öksürdükleri zaman bile içimiz parçalanıyor onlar nasıl dayansın.Ben bir ay öncesine kadar hastalığı bilmeme rağmen bu hastalığa sahip bir çocukla karşılaşmamıştım.Kızımı rahatsızlığı nedeni ile hastanede yatırmak zorunda kalmıştım karşımızdaki serviste onkolojiydi.Orada gördüm annenin gözlerindeki çaresizliği ve 5 yaşındaki dünyalar güzeli kız çocuğunun yaşama arzusunu:(Çok kötü Allah bütün evlatlarımızı korusun dermansız dert vermesin hiç birimize...
    Paylaşım için teşekkürler..

    YanıtlaSil
  2. ikiz annesi o kadar içten ve tüm yüreğimle amin diyorum ki anlatamam.Allah hepsine şifa ve sağlık versin.Benim çevremde hatta çok yakınımda iki aile bu durumu yaşadı.Allah şükür Berke kurtuldu ama ne yazık ki Mustafa 'yı kaybettik.Hala hatırlarım hızlı hızlı konuşur kendisine güldürerdü herkesi.Ne yazık ki 4 yıl mücadelenin sonunda yenik düştü.Bir annenin askere giden delikanlıları görünce nasıl bayıldığına şahit oldu annem ve kızkardeşim.Yaşasaydı onuda askere uğurlayacaktı annesi ama ne yazıkki şimdi sadece dualar yollayabiliyor ne zahmetlerle büyüttüğü yavrusuna..Nur içinde yatsın Mustafa.Allah geride kalanlara sabır versin...Hepimizin çocuklarını da allah korusun...Sağlıklı ve mutlu günler...

    YanıtlaSil
  3. 12 yaşında yiyenimi kaybettim lösemiden yarım saatini ayırıp hastanede trombosit vermeyi ihmal etmeyelim

    YanıtlaSil
  4. Keşke herkes duyarlı olabilse ne güzel olurdu..Yiğenine çok üzüldüm , başın saolsun, mekanı cennet olsun rahmetli yiğeninin.Ailesine alllah sabır versin...İyi akşamlar...

    YanıtlaSil