DÜŞLERİMDEN İNCİLER

Kasım " ayı " evet evet  kasım bir ayı , hem de kutuptan gelen bir ayı .Mübalağa etmiyorum gerçekten öyle  geliyor artık. Bir de bilinen başka yüz var ama o  kısmı kandırmaca geliyor bana. Halk arasında  "Kasım ayı "  habercisidir kış mevsiminin. Kış ise  keşke kışlıklardan ibaret olsaydı ve  hastalık kapıyı çalmasaydı ne güzel olurdu. Güzellikler dedimde şimdiden özledim baharın çiçek açmış ağaçlarını ve içlerinden biri var ki adı ayva ağacıdır , kendileri ise  habercisidir yazın , ne güzel müjdeler sunar. Gerçi o güzelliklerin de polenlerle yayılan alerji riski var. Her güzelin bir kusuru olmak zorunda mı acaba ?

Sözün özü desem ki hastayım ,konunun girişinden bellidir ,derler. Derler  demesine ama bilmezler bir çocukla yalnızken , hastalığın ne zor olduğunu. Bilmesinler de , hiç kolay değilmiş. Bu tecrübe  esnasında hoş ,oğlumun ne kadar büyüdüğünü anladım ve şaşırdım.
Allah bilir ya çok şikayetçi değilimdir kuzumdan ve  annelikten. Hastalık üzer yalnızca o da kuzumun canı yandığı için. Kuzucuğumun hastalığı bende de nüksedince işte o zaman anladım hanyanın "h" si ile Konya'nın "k"sını. Velinimetmiş meğer eşimin yanımızda olması.o yokken düştü kale ,kaldık savunmasız.

Ben devrik lider konumunda kanepede uyuklarken ,geçen içimle birlikte 3,5 yaşındaki oğlum uyanmayım diye ışığı kapatıp, başucumda oyuncaklarıyla oynayınca anladım ,  devrik lider değilmişim meğer , oğlum büyümüş de beni devrilmekten kurtarmış.O minicik kalbiyle beni düşünmüş ,uyandığımda ise ilk sorduğu "şimin iyi oydun mu anne " oldu. Olmaz mıyım hiç ? O sahneyi gördüm ya , iyi olmanında  ötesine geçtim.

Hayat ne tuhaf aslında yada şöyle demeliyim çocukluk ne tuhaf bir dönem aslında. Hiç ummadığınız anda bir yetişkinin düşünemeyeceği inceliği düşünürken ,çoğu zamanda oyun dünyasında gel-gitler yaşamak gibi aslında. Şovalyecilik oynayıp , hayali kalelerden atlayıp kahraman  olurken bir anda büyüyüp ışığı söndürecek kadar düşünceli olmak nasıl bir çelişkidir anlaşılamıyor.

Sonuçta kuzumun özüne yani çocukluğuna dönmesi bir saniye bile almıyor ama içinde kocaman bir delikanlı büyütüyor. Dünya ne kadar güzel ve yaşanılası ise çocuklukta ve çocuk sahibi olmak da o kadar güzel işte.
Hastalığım mı , bu güzelliğin yanında hastalık sönük kaldı desem abartmış olur muyum acaba ?