DÜŞLERİMDEN İNCİLER

Yağız oğlanda bize karşı inanılmaz bir sağırlık oluşmuş. Ne ara bu kadar ilerledi hiç anlamadım. Defalarca seslenmemize rağmen inatla sesimize cevap vermiyorve aklınca sağırlık oyunu oynuyor. Gözümüzün içine baka baka yapmaması gereken şeyi inatla yapıyor. Sabır tellerimiz gevşiyor gevşiyor ve kopmanın eşiğine geliyor ama Yağız 'da durum hiç değişmiyor.

Bizim farkında olmadığımız bir şeye tepki veriyor belki de ;ya da benim uzunca bir süre dinlenmek zorunda oluşum onda bu tür tepkilere neden oldu , varsayımlarım artabilir sebebini henüz bilemesem de soruna çare bulmak adına tüm girişimlerde bulunuyorum.

Onunla geçirdiğim vakitleri arttırdım ,isteklerine gereğinden fazla cevap vermeye çalışıp daa fazla efor harcıyorum.Babası bu konuda inanılmaz  yardımcı ve henüz ilerleme katedemedik.
Çocukların psikolojileri ne kadar hassas ise olayları toparlamak adına dirençleri de bir o kadar güçlü. Bozulanı düzeltmesi ne zormuş. Hoş benim en çok istediği şeyi yapmak adına uğraşırken bunlar gerçekleşti.Yan, döner yemek isteyip aynı zamanda döner dönmesin derken....


Çaresiz olmak ve klasikleşmiş anne uygulamalarından kaçınmak için elimden gelenin fazlasını yapmaya çalışıyorum. Aynı anda  iki üç yapılamaz farkındayım  ama çocuğuma yetmek ve psikolojisini çok çok iyi yapmak adına bir koltuğa iki karpuz sığdırmak için uğraşıyorum...

Bugün özellikle kendimi çok çaresiz hissettim. Onun inatla sağırlık oynamasına karşı sabırla görmezlikten gelip kendimi duyurmaya çalıştım. Çok yoruldum ,içimde çığlıklar yükseldi .Arada  odalara saklanıp sainleşmeye ve öfkemi farklı yerlerde dindirmeye çalıştım.Sanki bunları yaparken üzerimden tren geçti. Uyku ve akşam yemeği öncesi bir lokma sabrım kalmışken acilen bugünün bitmesini istiyorum.Çok şey mi istiyorum acaba diye de soruyorum kendime ?