DÜŞLERİMDEN İNCİLER

Yaz mevsimi tüm hızıyla akıp gidiyor. Günler nasıl geçiyor , nelere yetişiyoruz nelere yetişemiyoruz anlamış değilim.Gün bir  başlıyor bir  bitiyor. Tabi ki bu benim penceremden böyle, Yağız'a sorsanız ,gün bitmiyordur ve hatta inanılmaz  sıkılıyordur.

Okulu tatile  girdi  gireli beyfendi pek memnuniyetsiz.Haftasonları yazlığa  gidiyoruz orada azcık neşeleniyor fakat minik böceklere ve  arılara karşı aşırı hassas olduğu için şimdi orada da mutlu olmuyor. Geçen hafta balkon da  topuyla oynarken arı soktu.
Canının yandığına mı yanalım yoksa  arı fobisi oluştu ona mı yanalım bilemedik. İlk başta " bir daha buraya gelmek istemiyorum " dedi ama İstanbul'a dönmemizle birlikte top oynama aşkından mıdır yoksa orada kah çimler de  kah salıncak da rahat rahat dilediğini yapabildiği için midir fikrini değiştirdi. Düşünceleri her  ne kadar değişmiş olsa da arılara ve  uçan her türlü canlıya karşı hassasiyet geliştirmiş durumda. Bu fobik durumunu  zaman bıraktım ve  görmezden geliyorum .Umarım geçer diyeceğim ama köpeklere karşı  korkusunu düşününce umudum azalıyor ve hatta tükeniyor.
 Hafta içi İstanbul'da sıkılmasın diye jimnastik kursuna yazdırdım fakat henüz yeterli sayıya ulaşılamadığı için kurs  başlamadı.İnanılmaz  esnek bir  vücudu var. Bunu değerlendirmek açısından jimnastik ile spor hayatına başlaması konusunda karar aldık.Yüzme kursunu tamamladıktan sonra ki hedefim ise  Fenerbahçe Yelken Klübü ve kürek sporuyla ilgili aktiviteler olacak. Sosyal hayatını elimizden geldiğince  canlı tutmak adına babasıyla hem fikiriz. Çocuğumuzun geleceği konusunda hayal ettiklerimiz ile yapabileceklerimiz aynı rotada  birleşirlerse  üçümüzü de güzel günler bekliyor demektir.
Yüreği gibi güzel bir hayat onu bekliyordur ,umarım.

- Anne bij bu yemekleri yemezsek ne oluy ?
-Yağız biliyor musun Afrika'daki çocukların yiyecek yemekleri yok.Annelerinin hiç parası yok çocuklarına ekmek alacak.
- Ne yani hiç mi muj yemiyorlar ya da köfte?
- Yiyemiyorlar çünkü paraları yok oğlum ve açlar. Sen çok şanslısın  çünkü dilediğince yemek yiyebiliyorsun...
- (Ağlak ses  tonuyla ) ben dilediyimce  yemek yemek iştemiyorum anne.Lüffen Afrika'ya gidelim ben ordaki aykadaşlarımla yemeğimi paylaşmak istiyorum.paylaşmak güzel şey deyil mi anne ?
-Evet çok güzel şey paylaşmak !
***
- Baba ,Afrika'daki çocukların karnı açmış çünkü paraları yokmuş biliyon mu ?Lüffen fazla yemek al.Annemle ordaki aykadaşlarıma yemek götürecem ,oluy mu ? Lüffen...

Bizler de çocuklar kadar duyarlı olabilsek ,dünya da barış olurdu herhalde. Bu durumda  bırakalım da parlamentoları çocuklar  yönetsin...